باز محرم رسید

باز محرم رسید ومن نتوانستم دست به قلم نبرم.این سکوت طولانی شده بود گرچه هزاران بار نوشتم و نوشتنم به کار نیامد و به اتمام نرسید،اما محرم برایم فرق دارد.شاید برای خیلی ها فرق داشته باشد،هم برای ما این وری ها ( طرفداران حکومت )،هم برای کوفیان سبزی که حوادث بعد ازعاشورا را بعد از 1400 سال دوباره زنده کردند.برای من عاشورا دو بار تکرار شده،یک بار سال 61 و یک بار 1389. 61 اما مختار بود و حالا اما مختار زمانه سکوت کرده تا به وقتش.یارانش باز ما ایرانی ها هستیم و متاسفانه دشمنانش هم ایرانی.برای من عاشورا مصادف است با،احترام جنبش مرده به امام سوم ما در سال پیش.شاید هم مصادف باشد با 16 آذر امسال که بی بی سی می گفت جماعت آویزان از آمریکا در دانشگاه تهران در هنگام سخنرانی صفار هرندی گفتند مرگ بر دیکتاتور.به آمریکا ندا رساندند که مقرری ته کشیده،دلار هم رنگشان آرزوست.

حسین جان،من اگر جای تو بودم ( ما را چه به این حرف ها ) بی خیال عاشورا میشدم.الان اسلام ناب محمدی روی مد نیست،مد دیار فرانس است.دین می خواهی،دین دولت فرانس.حقوق بشر می خواهی،حقوق بشر فرانس،اسلام چه می فهمد از بشریت؟.به قول مادرم همه طالب اسلامی هستند که برایشان مفت تمام شود.4 زنش برای اینان،شهادتش برای تو.نوش اش برای ایشان،نیشش برای زینب.دست دادن با بزرگان دشمن دینت با اینان،سیلی خوردنش با زهرا،چاهش با علی.حسین شاید امسال هم سال پیش تکرار شود و اگر شود دیگر منتظر ولی امرمان نمی مانیم.یادت می آید از تو ای فخر شهدا پیرمردانی پرسیدند: نمی ترسی که کشته شوی و تو چه گفتی؟،شهادت برای فرزند آدم زیباست،همچنان که جواهر بر گردن دختری جوان و زیبا،زینت مرد است.تو مانند ابراهیم،آن قهرمان تاریخ که بی هیچ خللی بت ها را شکست و در گیر و دار انتخاب بین اسماعیل و خدا،پدری و پیامبری،پسرش و رسالتش،خونش و تمام وجودش و تمام هستی اش با خالقش،آن را انتخاب کرد که شاید هیچ کسی نمی کرد،تو به مانند ابراهیم راه ابراهیمی را گزیدی.زینب این زنی که زینب نمیشد اگر دختر فاطمه نبود،دخترت،پسرانت،برادرت و کل خانواده ات را به کشتن و اسارت بردی که به ما نشان دهی اسلام یعنی چه.اما این ما چه فهمیدیم؟من فهمیدم که در اتوبوس پسری در عرض 5 دقیقه ( فقط 5 دقیقه ) صحبت از دوست دخترش را به شعر نوحه ی حسین رساند و من بیزار شدم از عزاداری این افراد.حیف که دست و بالم را مدنیت بسته بود والا پایم را میکردم در کفش عزراییل.من فهمیدم که احترام به مردن توست نه احترام هدف شهادتت،چون بعد از عاشورا هیچ رنگ و بویی از مسلمانی نمیابم.نمی خواهم همه ی عزادارن تو را زیر سوال ببرم،اما روی سخنم با آن هاست که شاید اقلیت باشند.بگذریم زین مباحث.حسین جان،نامه ای که برایت نوشتم و منتشر نکردم داغ دین بود،همین بود که شاید اندکی از آن را اینجا گفتم.خلاصه کنم،محرم آمد وسال پیش بر من چنان است که انگار چون مختار در زندان بودم و عاشورا گذشت و من نبودم.حسرتی جانگداز که هر چه دیواری می جویم تا بکوبمش به آن،نمیابم.

خوانندگان عزیز ( که فکر می کنم دیگر کسی نمانده ) باید این را توضیح بدهم که این چند وقت مطلب بسیار نوشتم،اما یا به انتها نرسید یا ترجیح دادم که منتشر نکنم که اگر میکردم بیش از پشی ناچار به نوشتن میشدم و متاسفانه مشکلات بسیار بر سرم ریخته که هنوز حل نشده.موفق باشید.